Rozdział 10 :)

-Bardzo mi przykro, nie mam jeszcze żadnych konkretnych informacji, ponieważ operacja trwa dalej. Musieliśmy przetoczyć żonie krew gdyż bardzo dużo jej straciła. Dziecko nie przeżyło - dodał cichszym tonem - Teraz koledzy muszą dokończyć operację i pozszywać uszkodzone naczynia. Proszę być dobrej myśli. - spojrzał na mnie współczująco i odszedł.

-Kurwa mać! - krzyknąłem i z całej siły kopnąłem w ścianę. Bezsilnie usiadłem na zimnych płytkach. Nie miałem nawet siły płakać. W duchu modliłem się, aby Bóg zostawił mi chociaż żonę...wiem nie zasługuję na Nią, ale to nie może się tak skończyć. Przecież teraz zaczęło się wszystko w miarę układać i nagle ktoś chce nam to zniszczyć? Nie mogę do tego dopuścić! Jeżeli ona umrze jej zabójca odpowie za to własnym życiem. Już ja tego dopilnuję!

-Mario! - usłyszałem nagle.

-Co wy tu robicie? - zapytałem na widok Marco i jego żony Małgosi. Podniosłem się z podłogi i podszedłem się przywitać.

-Klaudia Lewandowska nas poinformowała i przyjechaliśmy najszybciej jak się tylko dało - odezwał się Reus.

-Bardzo Wam dziękuję, że jesteście - odezwałem się po dość długim milczeniu. Minęła może z godzina i nadal nic nie było wiadomo. Powoli miałem tego dość. Ile kurwa można czekać? Co oni takiego tam robią?

-Nie masz za co dziękować - tym razem głos zabrała Gosia - Możesz opowiedzieć co dokładnie się stało?

-Byłem na zakupach...  - zacząłem długą opowieść. Im dalej ją snułem tym bardziej żona mojego przyjaciela płakała coraz głośniej, słone łzy płynęły wraz z jej tuszem do rzęs. Wdziałem, że Marco też ledwo się trzymał, ale starał się być twardym. - A teraz kurwa 8 godzin tam już jest i nic! Wiem tylko, że dziecko nie przeżyło. Powiedział mi to jeden z chirurgów chwilę przed Waszym przybyciem - zakończyłem.

-Matko kochana Mario.... Gośki to twarde kobiety, a Twoja żona już szczególnie. Wszystko będzie dobrze - Gosia niby posłużyła się banałem, ale niesamowicie podniosła mnie na duchu. Tego mi było trzeba - pogadać z kimś kto mniej więcej wie co ja teraz przeżywam. Smutno się uśmiechnąłem - nie było mnie na więcej stać.

-Jadłeś coś albo chociaż piłeś? - wtrącił się blondyn.

-Nie.

-Kochanie chodź, trzeba mu coś przynieść, bo jeszcze zemdleje.

-Idź sam, ja tutaj z nim posiedzę.

-Zaraz będę - pocałował dziewczynę w policzek i poszedł.

*Perspektywa Małgorzaty Reus*

Już kolejną godzinę siedzieliśmy z Mario pod salą operacyjną. Było nieznośnie cicho, nikt nie wchodził, a tym bardziej nie wychodził.  Już sama nie wiedziałam co mam o tym myśleć. 

-Mario będzie dobrze. Musi - powtórzyłam kolejny raz.

-Przykro mi, że to mówię, ale nie będzie dobrze, wszyscy o tym wiemy. Ona była w kałuży krwi, nie mam pojęcia ile tam leżała. Może godzinę, a  może 10 minut? Byłem na zakupach. Już przy pakowaniu ich do auta czułem, że coś jest nie tak i nie myliłem się.

-Dlaczego ona Wan to robi? - zapytałam czując pod powiekami piekące łzy.

-Nie wiem, może dlatego, że jest zazdrosna? Jakbym ją teraz dorwał to bym ją normalnie rozszarpał - wyczuwałam w nim narastającą złość, jednak w głębi duszy był zrozpaczony, nie wiedział co mówić ani co ze sobą zrobić. Odwróciłam głowę i ujrzałam jakąś postać, która musiała tu być od dłuższego czasu. Bez słowa wstałam i udałam się w jej kierunku, zaczęła się wycofywać, więc pobiegłam za nią. Kątem oka widziałam jak drzwi sali się otwierają i do Mario podchodzi lekarz. Nagle ta osoba potknęła się i upadła.

-Ann?! Co ty tu robisz? - zapytałam w miarę cicho żeby Goetze nic nie zauważył i  przycisnęłam ją kolanem do posadzki.

-Chciałam zobaczyć jak on cierpi.

-Jesteś nienormalna? Nie możesz tu ot tak przychodzić i jeszcze mieć satysfakcję z tego, że ten, którego niby kochasz cierpi przez Twoje bezmyślne zachowanie. Oni bardzo przez Ciebie cierpią, daj im spokój.

-Ja cierpię bardziej niż oni - próbowała zrobić z siebie ofiarę.

-Dlatego wbiłaś jej nóż w brzuch i zabiłaś dziecko? Gdybyś była na ich miejscu na pewno byś nie była taka zadowolona - bardzo się starałam, aby wzbudzić w niej wyrzuty sumienia.

-Gówno mnie to obchodzi, to nie ja tylko oni teraz cierpią. Ja wreszcie dopięłam swego. - zobaczyłam, że w naszym kierunku zmierza mój mąż, był wściekły - widziałam to w jego oczach i spiętych mięśniach. Wyjął telefon i szybko gdzieś zadzwonił.

-Co ty do licha ciężkiego wyprawiasz? - warknął na mnie.

-Obezwładniłam ją tylko żeby nie uciekła i ucięłyśmy sobie miłą pogawędkę - w tym momencie zaraz za nim pojawił się Ben (nasz kierowca, który miał uprawnienia ochroniarza).

-Idź do Mario, w tej chwili - wycedził Marco.

-Nie - odpowiedziałam stanowczo.

-Chociaż raz bez dyskusji zrób to o co Cię proszę. RAZ! - zaakcentował.

-Dobra - puściłam Ann i odwróciłam się wracając do przyjaciela. Spojrzałam na siebie jeszcze raz i zobaczyłam jak Ben ją skuwa i wyprowadza. Podbiegłam do Mario siedzącego na podłodze. Płakał. Zdawało mi się, że świat przestał dla niego istnieć.

-Mario? - klęknęłam przy  nim i przytuliłam go.

-Jezu.... nie wiem jak ja teraz będę z tym żył.. ona... ona może się już nie obudzić...Ta suka zabrała mi to, co było dla mnie najcenniejsze.... Zabiję ją!

-Nie ma takiej możliwości przyjacielu - podszedł do nas Marco. - Możemy teraz wejść do Twojej żony?

-Niestety będzie to możliwe dopiero za 30 minut - odezwał się bardzo cichym głosem. Był zmęczony, bardzo zmęczony.

-Chodź z nami, musisz odpocząć.

-Nie! Ja zostaję tutaj..

-Mario... mój mąż ma rację... musisz się wyspać, wrócisz tu za kilka godzin. Ona nie ucieknie i na pewno nie obudzi się wcześniej niż Ty tu zdążysz wrócić. Idziemy - wstałam i podałam mu rękę pomagając się podnieść. Marco wziął jego torbę i opuściliśmy szpital. Nasz kierowca zawiózł nas do wynajętego apartamentu, pokazałam brunetowi pokój i wróciłam do siebie. Zaczęłam płakać.

-Spokojnie aniołku - powiedział mój mąż i mocno mnie przytulił.

-To jest straszne, on nie powinien aż tak cierpieć...

-Po tym wszystkim oni będą bardzo silni. Przetrwali rozstanie, a to, co teraz się stało umocni ich związek, jest próbą dla ich miłości. Będą silniejsi od nas - dodał pewnym głosem. Pocałowałam go. Wiedziałam, że skoro przeżyła to teraz wszystko będzie dobrze. Po prostu musi być dobrze !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jak się podoba? Chyba najdłuższy post na tym blogu :)

Małgorzata Reus - żona Marco, przyjaciółka Mario i Małgosi.